Stichting KanjerKinD

Hoe het allemaal is begonnen…

In 2018 vroeg Bob mij of ik een verhaal wilde schrijven voor kinderen die te maken krijgen met kanker. Bob is een oud collega van mij en zet zich al jaren in voor KIKA door marathons te rennen over de hele wereld. Omdat ik ook in een ander genre kinderboekjes schrijf, vond Bob dit een mooie uitdaging voor mij en dat idee deelde ik met hem. Maar hoe ga ik in dit, voor mij een nieuw en toch ook kwetsbaar, genre een kinderboek schrijven?

In het fictieve verhaal van de elfjarige Tosca wilde ik de medische informatie die zij in het verhaal meemaakt, zo realistisch mogelijk verwoorden. Daarom heb ik veel research gedaan op het internet. Maar dat voelde voor mij nog niet compleet… Ik wilde graag met iemand in contact komen, bijvoorbeeld met een verpleegkundige, kinderoncoloog of een ervaringsdeskundige. Op advies van het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie nam ik een kijkje bij de VOKK (Vereniging voor Ouders van Kinderen met Kanker). Ik kwam terecht bij een blog van de ouders van Jade, een meisje met leukemie. Ik was erg onder de indruk en op dat moment besefte ik dat ik deze mensen moest benaderen om te vragen of ze mij wilden helpen. Ik trok de stoute schoen aan en reageerde op de blog, stelde mijzelf voor en vertelde in het kort wat het plan was en vroeg of ze mij wilden helpen. Twee dagen later kreeg ik al antwoord dat Jade en haar ouders mij heel graag wilden helpen. Heel bijzonder!!

Dit lieve gezin woont aan de andere kant van Nederland dus gingen Bob en ik samen die kant op. Een middag lang praatten we over de verschrikkelijke tijd die Jade en haar gezin hebben moeten meemaken. Ik mocht ze alles vragen en ze vertelden over wat er zo belangrijk was voor hen in die tijd. De medische zorg, de verdrietige maar ook zeker de mooie momenten.

Ook had ik het begin van het verhaal meegenomen en liet het aan hen lezen. Ze vonden het heel herkenbaar allemaal waardoor ik wist dat ik goed op weg was en verder kon met mijn idee.

Ik ben Jade, moeder Olga, vader Marcel en broer Dylan ontzettend dankbaar dat zij mij hebben geholpen, want zonder de feedback van dit gezin was het verhaal niet zo geworden als dat het nu is.